New York… The city that never sleeps. Mijn vrouw en ik zijn 15 jaar bij elkaar en aangezien we elkaar hebben leren kennen in New York was de keuze snel gemaakt waar we dat zouden vieren. Okay we moesten ons zoontje voor het eerst een hele week missen maar de opa’s en oma’s stonden te popelen om op te passen dus daar gingen we.
prikkels
Het is een gave stad hoor maar of het wel zo goed is voor iemand met AD(H)D weet ik niet. Nou ja de ene is de andere niet maar voor mij was het goed dat we maar een weekje gingen. Talk about veel prikkels!!!! Overal lichten, geluiden, mensen en activiteiten. Wil je gaan fietsen, lopen, metro, jetskiën, of met de taxi? Wil je de verschillende wijken zien? En hoe dan? Willen wat sightseeing doen? Willen we een rondleiding, boottocht, dinner cruise, musea of parken bezoeken? Of willen we uitgaan? Welk restaurant en wat willen we doen? Gaan we naar een concert, musical, sportwedstrijd of “gewoon” shoppen?
Het leek ons in ieder geval een goed idee om al onze spullen zoals een beetje geld en wat drinken in een rugzak te doen en die dan de hele dag mee te nemen. Als een echte galante man zei ik dat ik de tas wel zou dragen op m’n rug. De hele week hebben we kilometers gelopen, zijn we in talloze restaurants geweest en hebben we alle hoofdattracties wel zo’n beetje gedaan. Ga zeker even bij Chelsea market langs of loop over de high line maar ga ook buiten alle toeristische dingen om en ontdek het “echte” New York. Maar om eerlijk te zijn zou je nog jaren daar kunnen wonen en nog niet alles te hebben gezien.
Weer terug naar NL
En toen kwam de dag dat we weer terug moesten. Aan de ene kant ging het veel te snel en hebben we echt van onze tijd daar genoten maar aan de andere kant mochten we weer terug naar ons mannetje en dat voelde ook geweldig. Onze vlucht was pas ’s avonds dus de koffers stonden opgeslagen in het hotel en wij gingen er nog op uit. M’n medicatie had ik al in de koffer zitten en we zouden met iemand die we kende gaan ontbijten dus hop dan maar even zonder medicatie de metro in en go! Na een heerlijk ontbijt en na afscheid te hebben genomen zouden we nog even als echte toeristen langs de Trump tower gaan. Dus wij weer de metro in en hier gingen we. En toen viel me iets op. Mijn vrouw had de tas niet op haar rug zitten en ik vroeg haar nog waarom ze dat niet had? En toen keken we elkaar aan…………. SHIT de tas!!! Waar is de tas????!!!!!
Uitgerekend op de dag dat er niks kwijt mocht raken laat ik ergens midden in New York m’n tas liggen. Een stad met ruim 8 miljoen inwoners die niet echt super bekend staan om hun hartelijkheid. En in die tas zaten, je raadt het misschien al, ook de paspoorten. Een aantal jaar geleden was ik helemaal gek geworden en had ik mezelf ook echt wel intern afgemaakt maar dat ging dit keer best wel goed. Okay het was niet zo dat ik super chill in het metrostation rondliep maar ik kon wel beredeneren waar ik de tas waarschijnlijk had laten liggen. Het was óf in de metro, wat dan wel echt heel vervelend zou zijn, óf in het restaurant. We besloten om eerst maar het restaurant te proberen en als die daar niet zou liggen….. We zijn snel in de metro gestapt en teruggegaan. En jawel hoor, daar in de hoek waar ik ‘m had neergezet stond de tas met alles er nog in.
Opgelucht
Ligt het aan de AD(H)D dat ik de tas was vergeten? Het zal vast niet mee hebben geholpen dat ik m’n medicatie niet had genomen, ik met m’n hoofd al bij de terugreis zat en ook druk was met hyperfocussen op alle details in de wereld om me heen. Gelukkig ligt het vermogen heel veel verschillende scenario’s af te spelen en daardoor creatief met de situatie om te kunnen gaan dan ook aan m’n AD(H)D. Al met al was de tas terug en zaten we opgelucht in het vliegtuig.