Tips om te onthouden wat je nu eigenlijk hebt gelezen…

Lezen

Herken je dat als je een hoofdstuk (of misschien wel een pagina) hebt gelezen en na dat hoofdstuk echt geen idee hebt wat er nu stond?

Als volwassene met AD(H)D zul je waarschijnlijk moeite hebben met het onthouden wat je nu eigenlijk hebt gelezen. Iets lezen lijkt soms wel een eeuwigheid te duren, zeker als je een pagina telkens weer opnieuw moet lezen om de informatie in je op te kunnen nemen. 

Betekent dat dan dat je gedoemd bent om te falen op school of op werk? Waarschijnlijk niet! Waarschijnlijk heb je een manier ontwikkeld om dit probleem te counteren maar het kan je aardig in de weg zitten. Hieronder zullen we wat tips zetten om hier mee om te gaan.

Dus wat is nu eigenlijk het probleem? Waarom is het voor mensen met AD(H)D zo moeilijk om te onthouden wat ze hebben gelezen? Er zijn een aantal dingen die je waarschijnlijk dwarsbomen.

  • Het komt geregeld voor dat je door interne gedachtes of een externe prikkel wordt afgeleid. Zeker als je iets leest wat je niet interesseert of gewoonweg saai is. 
  • Je kunt geregeld vergeten waar je op de pagina bent als je woorden gaat overslaan. Dit omdat je visueel wordt afgeleid door alle woorden op de pagina.
  • Je kunt problemen hebben met het onthouden wat nu de belangrijkste punten zijn in het stuk wat je net hebt gelezen.
  • Of je kunt gewoon wegdromen of slaperig worden tijdens het lezen.

Tips voor lezen en onthouden

Om de focus te houden zodat je kunt herinneren wat je hebt gelezen kun je de volgende strategieën proberen.

  1. Lees hardop in plaats van in stilte. Dit duurt misschien wel langer het helpt om je te concentreren op elk woord.
  2. Loop rond terwijl je leest. Deze strategie kan helpen te voorkomen dat je weg droomt of je focus verliest.
  3. Neem korte pauzes en beweeg even.
  4. Gebruik audioboeken. Dit is vooral handig voor mensen die leren door te luisteren of die alleen het zicht van een volle pagina al teveel vinden.
  5. Praat over wat je net hebt gelezen. Bespreek het met een vriend of gewoon hardop tegen jezelf.
  6. Gebruik een markeerstift die de belangrijkste punten markeren.
  7. Maak notities tijdens het lezen, maak een samenvatting van die notities.
  8. Gebruik een bladwijzer of liniaal om de plek op de pagina te blijven zien. 
  9. Als je een lange tekst moet lezen, verdeel deze dan in kleinere stukjes. Neem na zo’n stukje een pauze en loop even rond of beloon jezelf. 
  10. Vind iets wat het beste voor jou werkt. Is dat in een rustige leeshoek of juist met achtergrondgeluid? 
  11. Hou een notitieblok bij de hand. Als je een interne gedachte krijgt, kun je die meteen opschrijven zodat je daar op een later tijdstip op kunt terugkomen.  

Wat doen jullie om te voorkomen dat je keer op keer hetzelfde moet lezen?

Laat een bericht achter of stuur een mail naar info@bounce-back.nl

 

 

Vreetbuien

Vreetbuien

Als ik niet zoveel zou bewegen zou ik moddervet zijn. Herkenbaar? Waarom zou ik dan niet gewoon stoppen met snoepen? Tja als ik dat zou weten…. Want het leven met AD(H)D is soms zwart of wit, of eigenlijk meestal. Als er wat te snoepen is dan moet het op. En als het er niet is dan denk ik er eigenlijk niet eens aan. Dus wat doe ik? Juist, ik koop altijd wel wat te snoepen.

In één keer opvreetbruien snoepen

Meestal weet ik mezelf nog wel in te houden. Zou je dat wel doen? Heb je niet al genoeg gegeten? Maakt dit je echt wel blij? Maar op een gegeven moment is de wilskracht op en begint het feest. Neem nou chips bijvoorbeeld. Een bakje chips zou wel genoeg moeten zijn dus maak ik de zak open, vul netjes een bakje (lees met een flinke berg) en ga op de bank een film kijken. Maar wat doe ik vervolgens? Ik loop net zo lang heen en weer dat de hele zak op is. Wat ik mezelf vervolgens wijs maak slaat helemaal nergens op.”Ik heb tenminste wel gelopen voor die bakjes.”

Of neem nou zo’n reep Tony Chocolonely. Ieder weldenkend mens zou zo’n stukje afbreken en dat lekker in de mond laten smelten. Maar nee hoor. Ik zit zo’n reep weer naar binnen te werken alsof ik de hele winter al aan het vasten ben. Het zit er al in voordat mijn brein ook maar een klein signaal kan afgeven dat het wel genoeg is geweest. En heb ik dan geen honger meer? Natuurlijk wel en ik eet gewoon mee met de rest van de maaltijden.

Dus hoe komt het dan dat ik er niet bij zit als een patiënt met morbide obesitas? Geen idee. Bewust maar zeker ook onbewust zal ik wel onwijs veel bewegen en dus verbranden. Of het klikken van mijn pen, tikken van mijn voet op de grond of bijten van mijn nagels (I know dit moet stoppen) echt het verschil maakt weet ik niet. Wat ik wel weet is dat hoe ouder ik word, hoe meer moeite ik moet doen om niet aan te komen. 

Misschien zou het handiger zijn om te minderen met de snoepen…………. Aan de andere kant, zo oud ben ik ook nog niet.

Hebben jullie vreetbuien? Hoe gaan jullie daar mee om? Laat het ons hieronder weten, of stuur een mail naar: info@bounce-back.nl

 

Als ik het eerder had geweten….

Als ik het eerder had geweten dan…. Als mensen op een latere leeftijd erachter komen dat ze AD(H)D hebben, kan het moeilijk zijn om te accepteren. Je gaat niet voor niets op zoek naar een oorzaak van je problemen dus de diagnose is aan de ene kant fijn maar aan de andere kant had je het graag eerder geweten. 

Lotgenoten

Toen ik de diagnose kreeg werd me een hele hoop duidelijk. Ik was destijds gymleraar en was goed in m’n vak. Alleen als ik een toernooi moest organiseren ging er altijd wel wat mis. Toen ik voor de tweede keer een panna knock out kooi was vergeten mee te nemen naar een voetbaltoernooi voor een paar honderd kinderen kreeg ik daar toch echt wel een opmerking over. Maar ik deed het toch niet expres? Dat soort dingen overkwamen me al m’n hele leven en daar was ik klaar mee. Toch maar eens een zelftest gemaakt en daar kwam uit dat het misschien wel eens AD(H)D kon zijn. Hmm?! AD(H)D?! Hoe kan dat nou? Dat zouden ze dan toch wel op school hebben gemerkt, of dat er tijdens mijn opleiding wel een lichtje zou gaan branden? Nou ja toch maar een afspraak gemaakt en na een paar weken kwam dan toch echt de diagnose:

ADHD het gecombineerde type

Een schoolvoorbeeld van iemand met ADHD die er op een volwassen leeftijd achter komt zei de psycholoog. Okay nou top…. En dan? Gelukkig kreeg ik een goede begeleiding en hadden ze een lotgenotengroep voor psycho educatie. Wat is ADHD nu eigenlijk? Waar zijn anderen tegenaan gelopen? Wat kun je met deze informatie? En nog veel meer. 

Idee

Een van mijn eerste reacties was: “Had ik het maar eerder geweten dan was ik veel verder geweest”. Maar in die groep zaten ook mensen die veel ouder waren, al een aantal huwelijken achter de rug, en veel verschillende banen hadden gehad. Dus wat zat ik eigenlijk te klagen? En daar komt het eigenlijk op neer. Blijven zitten met het idee”had ik maar…” levert niks meer op. Je kunt je eigenlijk bij elk idee of overtuiging afvragen of die je helpt bij wie je wilt zijn. Helpt het om je dromen te bereiken? Of geeft het me een goed gevoel over mezelf? Zijn de antwoorden ja dan zou ik er vooral mee door blijven gaan maar is er een antwoord nee dan kun je je afvragen of dit wel de juiste manier is.

Hoe zijn jullie omgegaan met de diagnose op latere leeftijd? Laat hieronder een bericht achter of stuur ons een mail naar: info@bounce-back.nl