Ah, ADHD – de diagnose die ons laat voelen alsof we een Ferrari-motor in een fietsframe hebben. Soms is het moeilijk te begrijpen hoe we met zo veel kracht, enthousiasme en chaos kunnen functioneren in een wereld die gebouwd lijkt voor Toyota Priussen. Als ADHD-coach sta ik vaak voor de uitdaging om zowel mijn eigen ADHD-gewoonten te beheersen als anderen te helpen hetzelfde te doen.

Maar laten we het eens hebben over die momenten waarop je overweldigd bent om ergens aan te beginnen en gestrest raakt over het afkrijgen. Klinkt dat bekend? Ja?

Het begin: het grote gevecht

Er is niets dat mij zo kan ontmoedigen als een blanco pagina. Het is net alsof die lege ruimte mij persoonlijk uitdaagt. “Durf je hier iets op te schrijven? Denk je echt dat je iets kunt beginnen?” Nou, mijn antwoord op die vragen is meestal een mix van moedige vastberadenheid en een vleugje paniek.

De mensen die bij mij komen vertellen me vaak hetzelfde. Ze hebben geweldige ideeën, een enorme energie om iets nieuws te beginnen, maar als het moment daar is om echt te starten… tja, dan lijkt het alsof hun brein in de rem slaat. Wat ik altijd zeg, is dat het oké is om overweldigd te zijn. Dat betekent niet dat je niet capabel bent; het betekent gewoon dat je brein zich klaarmaakt voor de uitdaging.

Tip van de coach:

Als je overweldigd bent door een groot project, verdeel het dan in kleinere, behapbare taken. Het is makkelijker om kleine stappen te nemen dan om één gigantische sprong te maken. En beloof jezelf een beloning na elke stap. Kleine overwinningen kunnen een grote motivatie zijn.

Het afronden: de stresserende marathon

Als het eindelijk lukt om te beginnen, lijkt de finish soms verder weg dan de horizon. En dan begint de stress. “Zal ik dit ooit afkrijgen?” “Is het goed genoeg?” “Wat als ik het helemaal verpest?” Dit zijn de gedachten die ons brein kan binnenstormen alsof er een noodweer op komst is.

Hier is het ding: stress hoort er een beetje bij. Maar als ADHD’ers hebben we vaak de neiging om dat stressniveau naar nieuwe hoogtes te tillen. Soms helpt het om gewoon even stil te staan en diep adem te halen. Het is niet het einde van de wereld als het niet perfect is. Echt niet.

Tip van de coach:

Zet deadlines voor jezelf, maar maak ze realistisch. Een gezonde dosis druk kan productief zijn, maar vermijd onmogelijke deadlines die je alleen maar meer stress bezorgen. En vergeet niet om jezelf af en toe een schouderklopje te geven. Elk klein beetje vooruitgang is iets om trots op te zijn!

Voorbeeld uit de praktijk

Laat me je een verhaal vertellen over een van mijn cliënten (natuurlijk zonder namen te noemen). Hij begon aan een enorm project: het schrijven van een boek. Vol ideeën en enthousiasme, maar telkens overweldigd door het idee van dat lege eerste hoofdstuk. We besloten om het op te splitsen in dagelijkse schrijfsessies van 20 minuten. Binnen een maand had hij zijn eerste hoofdstuk af! Kleine stappen, grote resultaten.

Dan is er nog mijn eigen verhaal: de blogpost die je nu leest. Het idee zat wekenlang in mijn hoofd, maar om te beginnen? Dat had even tijd nodig. Maar hier zijn we dan, een paar alinea’s verder. Als ik het kan, kan jij het ook!

Conclusie: samen overwinnen

ADHD is geen vloek, het is een gave mits op de juiste manier gebruikt. Het kan uitdagend zijn om te beginnen en stressvol om dingen af te maken, maar met de juiste strategieën en een beetje humor, kunnen we het allemaal aan. Laten we dus vooral samen lachen, leren en onze eigen ADHD-superkrachten omarmen.

 

New York… The city that never sleeps. Mijn vrouw en ik zijn 15 jaar bij elkaar en aangezien we elkaar hebben leren kennen in New York was de keuze snel gemaakt waar we dat zouden vieren. Okay we moesten ons zoontje voor het eerst een hele week missen maar de opa’s en oma’s stonden te popelen om op te passen dus daar gingen we.

prikkels

Het is een gave stad hoor maar of het wel zo goed is voor iemand met AD(H)D weet ik niet. Nou ja de ene is de andere niet maar voor mij was het goed dat we maar een weekje gingen. Talk about veel prikkels!!!! Overal lichten, geluiden, mensen en activiteiten. Wil je gaan fietsen, lopen, metro, jetskiën, of met de taxi? Wil je de verschillende wijken zien? En hoe dan? Willen wat sightseeing doen? Willen we een rondleiding, boottocht, dinner cruise, musea of parken bezoeken? Of willen we uitgaan? Welk restaurant en wat willen we doen? Gaan we naar een concert, musical, sportwedstrijd of “gewoon” shoppen?

Het leek ons in ieder geval een goed idee om al onze spullen zoals een beetje geld en wat drinken in een rugzak te doen en die dan de hele dag mee te nemen. Als een echte galante man zei ik dat ik de tas wel zou dragen op m’n rug. De hele week hebben we kilometers gelopen, zijn we in talloze restaurants geweest en hebben we alle hoofdattracties wel zo’n beetje gedaan. Ga zeker even bij Chelsea market langs of loop over de high line maar ga ook buiten alle toeristische dingen om en ontdek het “echte” New York. Maar om eerlijk te zijn zou je nog jaren daar kunnen wonen en nog niet alles te hebben gezien.

Weer terug naar NL

En toen kwam de dag dat we weer terug moesten. Aan de ene kant ging het veel te snel en hebben we echt van onze tijd daar genoten maar aan de andere kant mochten we weer terug naar ons mannetje en dat voelde ook geweldig. Onze vlucht was  pas ’s avonds dus de koffers stonden opgeslagen in het hotel en wij gingen er nog op uit. M’n medicatie had ik al in de koffer zitten en we zouden met iemand die we kende gaan ontbijten dus hop dan maar even zonder medicatie de metro in en go! Na een heerlijk ontbijt en na afscheid te hebben genomen zouden we nog even als echte toeristen langs de Trump tower gaan. Dus wij weer de metro in en hier gingen we. En toen viel me iets op. Mijn vrouw had de tas niet op haar rug zitten en ik vroeg haar nog waarom ze dat niet had? En toen keken we elkaar aan…………. SHIT de tas!!! Waar is de tas????!!!!!

Uitgerekend op de dag dat er niks kwijt mocht raken laat ik ergens midden in New York m’n tas liggen. Een stad met ruim 8 miljoen inwoners die niet echt super bekend staan om hun hartelijkheid. En in die tas zaten, je raadt het misschien al, ook de paspoorten. Een aantal jaar geleden was ik helemaal gek geworden en had ik mezelf ook echt wel intern afgemaakt maar dat ging dit keer best wel goed. Okay het was niet zo dat ik super chill in het metrostation rondliep maar ik kon wel beredeneren waar ik de tas waarschijnlijk had laten liggen. Het was óf in de metro, wat dan wel echt heel vervelend zou zijn, óf in het restaurant. We besloten om eerst maar het restaurant te proberen en als die daar niet zou liggen….. We zijn snel in de metro gestapt en teruggegaan. En jawel hoor, daar in de hoek waar ik ‘m had neergezet stond de tas met alles er nog in.

Opgelucht

Ligt het aan de AD(H)D dat ik de tas was vergeten? Het zal vast niet mee hebben geholpen dat ik m’n medicatie niet had genomen, ik met m’n hoofd al bij de terugreis zat en ook druk was met hyperfocussen op alle details in de wereld om me heen. Gelukkig ligt het vermogen heel veel verschillende scenario’s af te spelen en daardoor creatief met de situatie om te kunnen gaan dan ook aan m’n AD(H)D. Al met al was de tas terug en zaten we opgelucht in het vliegtuig.

 

Boodschappen…. Voor de één een taakje van niks en voor de ander ongeveer de ergst denkbare taak. Laten we zeggen dat het niet mijn grootste hobby is. En dat komt voornamelijk door alle keuzes. 

Hoe ziet een trip naar de supermarkt er dan uit? Nou die begint al thuis met het ontwijken van de verantwoordelijkheid van het boodschappen doen. Alles, maar dan ook alles, is beter dan naar dat gebouw met die felle lichten, vele reclameborden en andere prikkels te gaan.

Zaterdagmiddag 12 uur en we staan midden in de stad. Normaal gesproken al niet mijn favoriete plek om te zijn maar het valt me op dat er een hele, hele, hele hoop mensen zijn. Ongeveer elk detail valt me op en daardoor kan ik helemaal niks meer. Licht schijnt feller, geluid is harder en de geur van patat, rook en van mensen komt sterker binnen. En dan besef ik het me ***SHIT *** ik ben vergeten m’n pil in te nemen. Vlak voordat we gingen had ik nog tegen mijn vrouw gezegd dat ik dat moest doen. Dat gaat een interessante middag worden zeg ik tegen haar en wat blijkt… Het is nationale glamourdag dus het is nergens rustig!

Niet veel later lopen we een ICI PARIS binnen. Daar gaan sowieso je luchtwegen al van open staan maar jeetje mina, ik ruik echt alles daar. Gelukkig hebben we de kinderwagen en ga ik met onze kleine in een hoekje staan. Al die mensen die daar zijn lijken totaal geen last te hebben van elkaar maar ik word er helemaal gek van. In de winkel hebben ze niet precies wat mijn vrouw zoekt dus op naar de Douglas. Natuurlijk is dat weer een stukje lopen door de drukke stad en ondertussen verteld m’n vrouw me van alles. Ik knik af en toe ja maar krijg eigenlijk niks mee van wat ze verteld. Dit ziet ze natuurlijk ook en baalt net zoals ik dat ik m’n medicatie ben vergeten.

In de Douglas krijgen we vervolgens hetzelfde verhaal. Als grapje zeg ik dat ik in een hoekje ga staan huilen en ik kies een plek met de minste prikkels. In m’n binnenzak voel ik of er daar niet een strip met methylfenidaat is en ja hoor er zit er 1 in… LEEG! Maar de 3 staatsloten van afgelopen maand die opgefrommeld bij de lege strip zaten heb ik dan wel weer gevonden. Gelukkig komt m’n vrouw snel naar met toe en…… We moesten toch weer terug naar de ICI!!

Het is toch een bijzondere gewaarwording zo’n rebound. Het lijkt wel alsof alles binnenkomt maar daardoor reageer ik slomer, als ik al reageer. Het resultaat van de dag is dat we toch wel een gezellige dag heb gehad maar ben er ook weer achter dat ik óf helemaal geen medicatie moet nemen (wat in mijn geval niet heel slim is maar wel minder heftig), óf m’n pillen niet moet vergeten.

Toch maar op verschillende plekken een voorraadje maken. Vroeger had ik van zo’n dag best down van kunnen worden, maar oefening baart kunst en dit is me ondertussen al zo vaak overkomen. Nu kunnen mijn vrouw en ik er om lachen. Ze snapt het niet maar accepteert het wel en helpt me dan ook.

Hoe ervaren jullie een rebound? En hoe gaan jullie daar mee om? Laat hieronder een bericht achter of stuur een mail naar info@bounce-back.nl

 

Nou ja zeg, wat gek…geen ADHD’er meer!?

Een paar jaar geleden kreeg ik, na al 26 jaren rondlopen op deze aardkloot, te horen dat ik de diagnose ADHD kreeg.

Annelies de ADHD’er was geboren!
Ik ben druk in mijn hoofd, denk veel, denk snel, denk onzinnige dingen, denk voor een ander.
Ik ben snel geïrriteerd, gevoelig voor geluiden, snel verveeld, snel overprikkeld.
Ik ben snel afgeleid, ik ben slecht in dingen afmaken, ik kan slecht plannen en ik ben impulsief.

Wacht…ben ik dat? Nee, dat ben ik zeker niet!
Ik ben creatief, oplossingsgericht, humoristisch, empathisch.
Ik heb oog voor detail, kan goed luisteren, heb een brede interesse en kan mij ook goed zelf vermaken.
Ik kan snel schakelen, zie overal nieuwe uitdagingen in, ben flexibel en spontaan.

Wat is het verschil zul je misschien wel hardop denken?
ADHD is niet wie ik ben en vandaar ook dat ik geen ADHD’er meer ben.
Ik BEN geen ADHD’er, ik ben Annelies en ik HEB ADHD.

Ik heb besloten mijzelf niet meer te verschuilen achter mijn ADHD, of om mijzelf neer te halen aan de symptomen die misschien toe te schrijven zijn aan de ADHD.
Ik kies er voor om de positieve dingen van ADHD te gaan ontdekken en om te gebruik te gaan maken van alle positieve dingen die ADHD, dan wel gewoon mijn karakter, mij te brengen hebben in dit leven.

Ik daag jullie uit, wees lief voor jezelf, haal jezelf niet naar beneden…dat doen anderen al wel genoeg voor ons!

Laat ons hieronder horen wat jullie vinden of op info@bounce-back.nl