De eerste keer dat ik medicatie nam zat ik maar te wachten totdat er iets zou gebeuren. Zou dit dan alles oplossen? Zou ik eindelijk iets kunnen afmaken? Na een paar uur wachten besefte ik me dat het niet helemaal was wat ik had gehoopt. Er gebeurde eigenlijk niets. Toen ik maanden later beter was afgestemd kon ik voor het eerst een boek lezen zonder te stoppen of een kamer opruimen zonder de troep alleen maar groter te maken. Het bijeffect van niet eten heb ik helaas niet mogen ervaren maar dit is al echt een stuk beter.
De vaatwasser is nu uitgeruimd voordat ik aan iets nieuws begin.
Als ik thuis kom hangt het er vanaf hoe laat ik mijn medicijnen voor het laatst heb ingenomen. Zit ik in een rebound? Dan is alles teveel en wil ik het liefst ontsnappen in mijn telefoon. Heb ik ze wat later genomen? Dan speel ik met aandacht met mijn kinderen en kan ik daar echt van genieten. Boodschappen worden gedaan en dan heb ik ook echt wat ik bedacht had. Tegenwoordig gebruik ik dexamfetamine en zijn de rebound verschijnselen een stuk minder. Het geeft me al met al meer overzicht en ik kan meer afmaken zonder dat ik geleid word door externe prikkels.
Zijn mijn problemen allemaal weg dan? Nee hoor, by far niet. Ik ben nog steeds een chaoot. Ik overzie nog steeds bijvoorbeeld een verbouwing niet, maar de kleine dingen zijn minder een frustratie. Daardoor kan ik de grotere dingen ook beter aan. Het is niet alleen maar het gevoel van falen hebben.
Het is dus niet voorbij maar ik heb gevonden wat wel werkt in plaats van hoe het hoort.
Zoek jij ook een manier die werkt? Neem dan nu contact op.