‘Hier is je rijbewijs nog!” De mevrouw van het autoverhuur bedrijf komt achter me aan de straat op gerend. ‘Oh geweldig, dank je wel!’ roep ik blij. Het rijbewijs stop ik tussen m’n tanden want in mijn handen heb ik m’n sleutels, een blikje drinken, de verhuur papieren, de fles van m’n zoontje en zijn grote graafmachine. Niet super handig maar het gaat nog net. Hoor ik nu m’n telefoon? Ja!

Gehaast leg ik het flesje en graafmachine op de stoep, en haal net op tijd mijn telefoon onder uit mijn broekzak met losgeld, wat er vervolgens uit valt. Het beeldscherm plakt van de kauwgom die ik in mijn zak had laten zitten toen de broek in de was ging. “Hallo, met Mark” zeg ik terwijl het pasje uit mijn mond valt. Het is de sportschool, mijn sleutel om binnen te komen is gevonden. “Ah geweldig, dank je wel!” zeg ik. Ik lieg dat ik ze nog wilde bellen om te checken of die misschien daar lag maar eerlijkheidshalve wist ik nog niet eens dat ik ‘m kwijt was.

Thuis gooi ik alle spullen op de tafel en probeer de kauwgom die aan m’n telefoon geplakt zit eraf te krabben. Ik roep naar m’n vrouw dat ik even snel naar de sportschool fiets om m’n sleutel op te halen voordat ik dat vergeet. Eenmaal buiten probeer ik me te herinneren waar die toch staat en ineens besef ik me dat die fiets nog bij het autoverhuur bedrijf staat.

Hoe kom ik toch aan zoveel tijd?

Toen ik weer eens was vergeten wat ik nu eigenlijk zou gaan halen in de supermarkt begon ik flink te balen. Meerdere apps of briefjes waar de boodschappen op staan werken blijkbaar net bij mij. Normaal kan ik er wel om lachen want hoeveel toiletpapier kan een gezin hebben? Maar soms kan ik er ook gewoon zo van balen. Hoe kun je het nou vergeten? We hebben het net nog besproken!! Dit zijn niet dingen die ik expres doe maar het komt op anderen over dat het me niet boeit. En het is nu ook niet zo dat ik er van leer door bijvoorbeeld de boodschappen app ook echt te gebruiken. Laatst reed ik naar huis en vroeg me toch af waarom ik toch zoveel tijd had… Totdat de kinderopvang belde wanneer ik de jongens kwam halen.

Waarom?

Zo af en toe word ik helemaal gek van mijn chaotische brein. Het word me dan echt teveel en reageer dat af op de mensen die het dichtst bij me staan. Waarom doe ik dat dan ook zo? Waarom is het overal een troep? Waarom kan ik niks vinden? Waarom lukt het me niet om mijn agenda goed te beheren? Waarom kan ik niet gewoon iets onthouden? Waarom eet ik niet gewoon een klein stukje chocola? Is het hoe ouder ik word, erger aan het worden? Als er iets mis gaat kan ik ook gewoon even tot 10 tellen en weer verder gaan maar nee hoor ik moet weer kwaad iets weggooien.

Herken jij jezelf hierin? Je hoeft het echt niet alleen te doen. Praat erover met je omgeving of zoek een coach. Die kunnen je net weer een andere invalshoek geven.

De eerste keer dat ik medicatie nam zat ik maar te wachten totdat er iets zou gebeuren. Zou dit dan alles oplossen? Zou ik eindelijk iets kunnen afmaken? Na een paar uur wachten besefte ik me dat het niet helemaal was wat ik had gehoopt. Er gebeurde eigenlijk niets. Toen ik maanden later beter was afgestemd kon ik voor het eerst een boek lezen zonder te stoppen of een kamer opruimen zonder de troep alleen maar groter te maken. Het bijeffect van niet eten heb ik helaas niet mogen ervaren maar dit is al echt een stuk beter.

De vaatwasser is nu uitgeruimd voordat ik aan iets nieuws begin.

Als ik thuis kom hangt het er vanaf  hoe laat ik mijn medicijnen voor het laatst heb ingenomen. Zit ik in een rebound? Dan is alles teveel en wil ik het liefst ontsnappen in mijn telefoon. Heb ik ze wat later genomen? Dan speel ik met aandacht met mijn kinderen en kan ik daar echt van genieten. Boodschappen worden gedaan en dan heb ik ook echt wat ik bedacht had. Tegenwoordig gebruik ik dexamfetamine en zijn de rebound verschijnselen een stuk minder. Het geeft me al met al meer overzicht en ik kan meer afmaken zonder dat ik geleid word door externe prikkels.

Zijn mijn problemen allemaal weg dan? Nee hoor, by far niet. Ik ben nog steeds een chaoot. Ik overzie nog steeds bijvoorbeeld een verbouwing niet, maar de kleine dingen zijn minder een frustratie. Daardoor kan ik de grotere dingen ook beter aan. Het is niet alleen maar het gevoel van falen hebben.

Het is dus niet voorbij maar ik heb gevonden wat wel werkt in plaats van hoe het hoort.

Zoek jij ook een manier die werkt? Neem dan nu contact op.

‘Een klassieker voorbeeld voor ADHD is er bijna niet’, zei de psycholoog

Eind 2012 zei de psycholoog dat toen ik mijn diagnose ontving. Ze vertelde hoe sterk ik wel niet was dat ik ondanks mijn problemen het zo lang heb volgehouden. ‘Petje af’ zei ze en voor het eerst voelde ik mij begrepen en gezien. Als gymleraar had ik in de opleiding wel over ADHD geleerd en genoeg mee te maken gehad maar nooit had ik de koppeling gemaakt met mezelf. Attention Deficit and Hyperactivity Disorder het ‘gecombineerde type’. Een schot in de roos.

Rijden zonder rem

AD(H)D is niet alleen maar fysiek hyperactief. De mensen die ervoor gestudeerd hebben, beschouwen het een neurobiologische stoornis. Ergens gaat er in het brein iets mis met de bevoorrading van dopamine – een neurotransmitter die betrokken is bij gevoelens van gelukzaligheid en extase. Door een disbalans aan dopamine gaan mensen met AD(H)D onbewust  grenzen over om een gevoel van geluk, spanning of sensatie te krijgen. Niet zo gek dat er dus roekeloze gedrag is: ze hebben een Ferraribrein, maar bar slechte remmen.

Impulsiviteit, vergeetachtigheid en chaotisch zijn de trademarks van mensen met AD(H)D. Het leven gaat als een georganiseerd rommeltje vol leuke afleidingen en mogelijkheden. Het is makkelijk om nieuwe dingen te starten maar afmaken is een heel ander iets. Alle prikkels komen binnen zonder filter en daar overzicht in creëren een schier onmogelijke taak.

Mijn vrouw zit naast me en zegt ‘Ik snap er soms helemaal niks van’. Dit meestal nadat ik mijn sleutels heb gevonden in de koelkast of dat ik weer eens ben vergeten te eten. Mijn vrouw die gek wordt van onze auto vol met lege flesjes, pennen en bonnetjes. Mijn vrouw die altijd alles moet regelen van de financiën, moet bedenken wat we eten, wanneer we boodschappen doen en of de paspoorten eigenlijk wel klaar liggen voordat we op reis gaan. Maar ondanks dit nog altijd bij mij is omdat ik ook flexibel, origineel en grappig ben. Ik kan snel schakelen als er dingen fout gaan. Een goede eigenschap in een snelle prikkelgevoelige wereld waar foutjes snel zijn gemaakt.

Terras

Met een vriend heb ik afgesproken om in de stad wat te gaan drinken. Het is heerlijk weer, zonnetje schijnt buiten. Ik wil de deur achter mij dicht trekken en bedenk mij dat er iets niet klopt. Mijn handen zijn te leeg, er klopt iets niet. Ik realiseer dat ik mijn telefoon, sleutels en zonnebril nog binnen heb liggen. Gelukkig is de voordeur nog net niet achter mij dicht gevallen. Ik loop weer naar binnen en zie mij telefoon en zonnebril op tafel liggen maar… Waar liggen mijn sleutels? Ze zouden er naast moeten liggen…. Of in ieder geval in de buurt van.

Mijn vriend die al buiten staat hoort mij binnen vloeken. Hij komt naar binnen en beseft dat ik mijn sleutels loop te zoeken. Ik til stapels tijdschriften en papierwerk op die op de eettafel liggen. Ze liggen er niet onder. Mijn vriend zegt: ‘Ah man, het zou gekker zijn als je ze meteen had toch?’

Extra sleutels

Hij weet niet dat ik serieus over na aan het denken ben om honderd extra sleutels aan te maken. Dan vindt ik er altijd wel een en ben ik niet zoveel tijd kwijt met zoeken.. Ik zeg hem dat en hij zegt lachend zeer waarschijnlijk terecht: “Ja, maar dan raak je die ook kwijt!”. Ik lachte mee maar diep van binnen voelde ik mij slecht, want ik wist dat hij gelijk had.

Gelukkig kent mijn vriend mij als geen ander en beseft dat dit mij raakte. Hij zegt: “Geeft niks pik, ik help je wel zoeken. Iedereen raakt toch wel eens iets kwijt.” Ik besef dat dit natuurlijk ook zo is. Iedereen raakt wel eens een keer iets kwijt maar niet in de mate waarin ik dat doe. Het is niet leuk om ruim 30 jaar chronisch dingen kwijt te zijn. Tuurlijk heb ik van alles al geprobeerd. Al mijn spullen op 1 plek leggen werkt niet voor mij. Mijn vriend vroeg mij wanneer ik voor het laatst mijn sleutels gebruikt had. Ik besefte dat ik net van de supermarkt terug kwam en dat ik boodschappen heb opgeruimd. We kijken in de keuken. Er ligt niets op het aanrecht. Voor de grap doe ik de koelkast open….. en wat ziet mijn oog?

Waar loop jij tegenaan?

Heb jij ADHD en loop je tegen dingen aan? Dat kan zijn je sleutels kwijt zijn, maar er zijn natuurlijk talloze andere voorbeelden! Een ADHD coach zou dan misschien wel kunnen helpen. Ik ben er van overtuigd dat je door middel coaching om kunt leren gaan met de lastige dingen die ADHD met zich mee brengt. Ik geef niet inzicht op het probleem, maar bij de feiten. Sommige dingen zijn zoals ze zijn, en die kun je waardenvrij accepteren. Vervolgens kun je op basis van die feiten proberen nieuwe mogelijkheden te creëren. Samen gaan wij ervoor zorgen dat jij jouw mogelijkheden concreet voor ogen krijgt, waarna deze kan worden omgezet in nieuwe strategieën.

De diagnose ADHD krijgen is niet voor iedereen even makkelijk te accepteren. Het kan voelen alsof er een ‘label’ op je geplakt wordt, en alsof je anders bent dan anderen. Uiteindelijk is iedereen anders en heeft iedereen een eigen mooie karakter. Wat wel zonde is, is dat vaak de negatieve karaktereigenschappen, dus de struikelblokken, van ADHD’ers verteld worden wanneer je een diagnose krijgt. Dit is zonde, omdat juist mensen met ADHD unieke en prachtige kanten hebben die zich onderscheiden van anderen. Natuurlijk wil dit niet zeggen dat mensen met ADHD deze trekken altijd wel hebben, en andere mensen niet. Maar de kans dat je je als ADHD’er herkent in één van de onderstaande unieke en prachtige kanten, is best wel groot!

1. Iemand met ADHD is vaak erg energiek

En wie wil dat nu niet? Wanneer je deze energie weet om te zetten in functionele en doelgerichte energie, kun jij als ADHD’er alles aan!

2. ADHD’ers zijn mentaal oersterk

Als ADHD’er heb je het niet altijd even makkelijk. Het kan goed zijn dat je problemen ervaart op school, op werk of binnen je relaties. Maar ook hier is een prachtig voordeel aan verbonden. Wanneer jij leert om goed om te gaan met jouw alledaagse bezigheden en doelen, maken de tegenslagen jou alleen maar sterker en sterker!

3. ADHD’ers zijn creatief en kunnen perfect ‘out of de box’ denken

Als ADHD’er is het belangrijk dat je de waarde leert kennen van het ‘net een beetje anders’ denken. Je bent daardoor namelijk ontzettend creatief, en dit is een zeer belangrijk competentie binnen vrijwel iedere opleiding, branche of levensgebeurtenis!

4. ADHD en hyperfocussen

Misschien heb je het gevoel alleen maar veel en snel afgeleid te zijn. Als ADHD’er kan concentreren, en vooral ook geconcentreerd blijven, erg moeilijk zijn. Ook hier kun je leren mee om te gaan. Wanneer je dit onder controle hebt, is de kans groot dat jij juist erg goed kunt hyperfocussen, ofwel focussen op één ding. Een erg mooie eigenschap natuurlijk!

5. AHDH en ondernemend zijn

In een eerdere blog over ADHD en ondernemen schreef ik al dat mensen met ADHD ontzettend gedreven ondernemers kunnen zijn. Dit hangt eigenlijk ook samen met het sterk, energiek, creatief en gefocust zijn. Die componenten maken al een uitzonderlijk goede ondernemer. Belangrijk is om het optimale uit jezelf te halen, en om jezelf allereerst te accepteren als ADHD’er. Heb je hier moeite mee? Bounce Back ADHD coach Amersfoort kan jou hierbij helpen!

6. ADHD’ers zijn vaak ontzettend humoristisch

Is je ooit opgevallen dat het grootste deel van de bekende cabaretiers, ADHD hebben? Dit is eigenlijk ook wel heel logisch als je er goed over na denkt! Mensen met ADHD hebben vaak een hele mooie en eigen visie op situaties, dingen en personen (unieke kant nummer 7). Wanneer je dit combineert met het vermogen van ADHD’ers om goed verbanden te kunnen leggen (unieke kant nummer 8), en daar nog creativiteit en energie bijvoegt… Tádá, de perfecte cabaretier! Nu hoef je natuurlijk niet persé een cabaretier te worden als beroep, maar wees trots op je humoristische vermogen als ADHD’er!

Ben jij, of ken jij iemand met ADHD? Dan heb je vast wel eens gehoord van de vooroordelen over ADHD. Over mensen met ADHD wordt er vaak gezegd dat zij zonder uitzondering druk, snel afgeleid, chaotisch, kletserig en zelfs in sommige gevallen “minder slim” of “kansarmer” zijn dan mensen zonder ADHD. Het labelen van mensen met ADHD kan zorgen voor problemen bij diegene waarom dit gaat. Dit is eigenlijk volkomen onnodig, omdat deze vooroordelen vaak totaal misplaatst zijn.

Deze maand schrijft ADHD coach Amersfoort over het labelen van mensen met ADHD, de misvattingen en mogelijke gevolgen. Word jij gelabeld door jouw ADHD? Hopelijk helpt deze blog jou wat verder op weg. Ben je op zoek naar persoonlijke hulp bij dit probleem? Dan mag je altijd gerust contact opnemen met Bounce Back, ADHD coach Amersfoort.

Wat is de oorzaak van de vooroordelen over ADHD?

Eén van de belangrijkste oorzaken van het labelen is dat er bij ADHD een psychiatrische diagnose wordt gesteld. Dit wordt vaak al op jonge leeftijd gedaan door een psycholoog of psychiater, omdat ADHD in veel gevallen dan al tot uiting komt. Een diagnose laten stellen kan erg belangrijk zijn wanneer je ADHD hebt. Er kunnen alleen wat lastige nadelen aan vastzitten.

Allereerst zijn er helaas maar weinig mensen die het label “ADHD’er” bij zichzelf zien als iets om trots op te zijn. Dit is onwijs zonde, omdat er zoveel mooie en unieke specialiteiten en karaktereigenschappen in ieder mens zitten, en juist ook bij mensen met ADHD! Ten tweede kan een diagnose, ofwel een label, stigmatiserend werken. Stigmatisering betekent simpel gezegd dat bepaalde kenmerken aan een persoon op groep wordt gekoppeld, waardoor vaak vooroordelen ontstaan. Het gevolg hiervan is dat de persoon of groep in kwestie zich gaat gedragen en gaat geloven in deze vooroordelen. Een klein voorbeeldje:

Jaap zit in groep 3 van de basisschool. Hij is ontzettend creatief, vrolijk en vaak rustig. Wel heeft hij een klein beetje moeite met het bij de les blijven en het onthouden van dingen. Hierdoor zien zijn schoolresultaten er niet altijd goed uit, al heeft hij voor tekenen en theater wel hele mooie cijfers. Zijn ouders brengen hem naar de huisarts om te kijken waar de concentratieproblemen op vroege leeftijd vandaag komen. De huisarts stuurt jaap door naar de psycholoog, hij stelt de diagnose ADHD. Vanaf de dag dat hij dit op school verteld, behandelen zijn klasgenootjes maar ook de meesters en juffen hem heel anders. Ze noemen hem druk, lastig en vinden het raar dat hij geen medicijnen krijgt. Langzamerhand begint hij zelf in deze vooroordelen te geloven, waardoor zijn gedrag daadwerkelijk veranderd.

Wat ik hiermee duidelijk wil maken is dat het als ADHD’er, zowel op jongere als oudere leeftijd, best lastig is om te leven met een aantal misvattingen over ADHD. Het kan zelfs zijn dat jij hier zelf in bent gaan geloven. Ik hoop dat jij gelooft in jouw eigen krachten en vaardigheden. Wanneer je hierin gelooft, kom je telkens weer een klein stapje dichterbij jouw doelen en jouw succesverhaal. Als ADHD coach, die zelf ook ADHD heeft, help ik mensen om net als ik, in zichzelf te geloven en te bereiken wat zij willen!

Als ik niet zoveel zou bewegen zou ik moddervet zijn. Herkenbaar? Waarom zou ik dan niet gewoon stoppen met snoepen? Tja als ik dat zou weten…. Want het leven met AD(H)D is soms zwart of wit, of eigenlijk meestal. Als er wat te snoepen is dan moet het op. En als het er niet is dan denk ik er eigenlijk niet eens aan. Dus wat doe ik? Juist, ik koop altijd wel wat te snoepen.

In één keer op

Meestal weet ik mezelf nog wel in te houden. Zou je dat wel doen? Heb je niet al genoeg gegeten? Maakt dit je echt wel blij? Maar op een gegeven moment is de wilskracht op en begint het feest. Neem nou chips bijvoorbeeld. Een bakje chips zou wel genoeg moeten zijn dus maak ik de zak open, vul netjes een bakje (lees met een flinke berg) en ga op de bank een film kijken. Maar wat doe ik vervolgens? Ik loop net zo lang heen en weer dat de hele zak op is. Wat ik mezelf vervolgens wijs maak slaat helemaal nergens op.”Ik heb tenminste wel gelopen voor die bakjes.”

Of neem nou zo’n reep Tony Chocolonely. Ieder weldenkend mens zou zo’n stukje afbreken en dat lekker in de mond laten smelten. Maar nee hoor. Ik zit zo’n reep weer naar binnen te werken alsof ik de hele winter al aan het vasten ben. Het zit er al in voordat mijn brein ook maar een klein signaal kan afgeven dat het wel genoeg is geweest. En heb ik dan geen honger meer? Natuurlijk wel en ik eet gewoon mee met de rest van de maaltijden.

Dus hoe komt het dan dat ik er niet bij zit als een patiënt met morbide obesitas? Geen idee. Bewust maar zeker ook onbewust zal ik wel onwijs veel bewegen en dus verbranden. Of het klikken van mijn pen, tikken van mijn voet op de grond of bijten van mijn nagels (I know dit moet stoppen) echt het verschil maakt weet ik niet. Wat ik wel weet is dat hoe ouder ik word, hoe meer moeite ik moet doen om niet aan te komen. 

Misschien zou het handiger zijn om te minderen met de snoepen…………. Aan de andere kant, zo oud ben ik ook nog niet.

Hebben jullie vreetbuien? Hoe gaan jullie daar mee om? Laat het ons hieronder weten, of stuur een mail naar: info@bounce-back.nl